Progressief Bernheze is een club van inwoners die zich op allerlei manieren, binnen en buiten de politiek, inzet om onze gemeente een stukje fijner te maken. In onze rubriek ‘Hallo’ gaan we op bezoek bij deze mensen en laten we zien waar zij zich binnen én buiten de politiek mee bezig houden. Deze week is Maria op bezoek bij commissielid Esther van Voorden.
Door de openstaande poort rijd ik voorzichtig het erf op van Esther van Voorden. Ik zie een grote oprit en een bungalow-achtig huis in het groen. Dus hier woont ons burgerlid voor de commissie Ruimtelijke Zaken, denk ik. Ik parkeer de auto aan de rand van de oprit en meteen zie ik Esther aan komen lopen vanaf de zijkant van het huis. Ze heeft een paar appeltjes in haar hand, die ze net geraapt heeft. ‘Ja, daar is het nu de tijd voor’, zegt ze. Trots laat Esther haar appelboom zien. We lopen achterom, waar ik nog twee grote honden tegenkom. Een Briard, die met me wil knuffelen, maar daar is hij toch iets te groot voor en nog een witte hond; in mijn ogen iets op een jachthond lijkend. De witte hond is bang. Esther neemt hem mee naar binnen aan de lijn. ‘Als je rustig blijft’ , zegt ze, ‘dan kalmeert hij zo’. ‘Hij komt uit een asiel’, voegt ze toe. ‘Het gaat al beter met hem, dan toen hij pas hier was’…
Even later zitten we aan de thee, terwijl de honden rustig op de grond liggen.
Wie is nu Esther van Voorden, vraag ik, en hoe lang woon je hier al. Wat doe je voor werk en waarom ben je in de politiek gegaan. Het wordt een uitgebreid gesprek.
Op vele plekken gewoond en gewerkt
Het blijkt dat Esther op veel plekken geleefd en gewerkt heeft. Ze is geboren in ’s-Gravenland. Als puber is ze naar Israël gegaan; ze heeft daar voor lange tijd gewoond en gewerkt, al is het niet onafgebroken geweest. Ze heeft minstens vijftien maal tussen Nederland en Israël op en neer gereisd. Ze heeft in Israël o.a. aan het maken van boeketten van bloemen uit Nederland gewerkt. Dat boekettenwerk was een bijbaantje. Ze ontmoette daar ook haar huidige partner Menny Katan. Op een gegeven moment overwogen Esther en Menny om samen in Israël te blijven wonen, maar besloten uiteindelijk toch om samen naar Nederland terug te keren. Voor Esther was het namelijk moeilijk om de studie die ze graag wilde gaan doen in Israël op te pakken. Stel je voor! Psychologie in het Hebreeuws!
Terug in Nederland gingen ze eerst in Amsterdam wonen, waar ze beiden aan een studie kunstacademie begonnen. Esther is er eerder mee gestopt, maar Menny heeft de studie afgemaakt; Hij heeft interieur architectuur gedaan. Intussen startten ze beiden met een winkeltje in kunst en meubelen, zeg maar een soort ‘vintage design’. Het begon toen haar partner Menny in een vintage winkel in Den Haag aanliep tegen een design-lamp, waar ze beiden heel opgetogen over waren. Zo begon het verzamelen; Meubelen, schilderijen, beelden en er kwamen ook boeken bij. Hun appartement in Den Haag groeide helemaal vol. Ze verhuisden naar het huis van Esther’s vader in de buurt van Hilversum en gingen daar verder met hun bedrijf ‘Eximius-design’ (‘eximius’ is latijns voor ‘uitmuntend’). Menny is via dit werk een grote designkenner geworden.
Vijftien jaren verstreken en toen wilde Esther echt naar ‘buiten’; naar het platteland om daar haar passie uit te leven; haar hart te volgen. Ze verhuist met haar partner zo’n anderhalf jaar geleden naar Heesch; naar een woning in het buitengebied tussen Heesch en Loosbroek. Esther gaat aan de slag met het opknappen van het gekochte huis, terwijl Menny nog vaak naar hun vorige woonplaats reist om daar zaken af te werken.
Esther houdt van lezen en schrijven, maar ook van tekenen, schilderen en kunst bewonderen. Dat tekenen en schilderen heeft ze niet van een vreemde; haar vader schilderde, maar ook haar grootvader was kunstschilder. Ze heeft een brede interesse en een onrustige natuur, zoals ze dat zelf zegt. Esther heeft de studies kunstacademie, wijsbegeerte en psychologie gedaan en ook nog enkele andere opleidingen gevolgd.
Werk in de Zorg
Daarnaast heeft ze vele soorten werk gehad; Vroeger bijvoorbeeld heeft ze veel verschillende werkplekken in de zorg gehad; En ook nu nog werkt ze af en toe een paar uur in de zorg. Ze is blij met dat werk, maar daar ligt niet haar passie.
Ze is wel dankbaar voor het werk wat ze in de zorg gedaan heeft. Het heeft haar geleerd zicht te uiten; te praten met mensen. Vooral ook aan ‘small talk’ te doen, zoals ze dat zo mooi in het Engels zeggen en het belang daarvan voor de mensen die ze in de zorg tegenkomt. Ze heeft er ook leren ‘switchen’ en minder op zichzelf te zijn. Ze is de zorg veel verschuldigd en haar zorgzaamheid en verantwoordelijkheidsgevoel kwamen en komen op dat vlak goed van pas, maar het voegt voor haarzelf niets toe. Daar ligt niet haar hart. Dat ligt bij dier en milieu.
Passie voor dier en mileu
Vanwege haar passie voor dier en milieu en haar liefde voor de natuur is Esther vanuit de stad naar het platteland gegaan en zo in Heesch terecht gekomen.
Esther geniet van haar huis en tuin en van de dieren in en om het huis. Maar ze geniet niet altijd. Het confronteert haar ook. Het raakt haar steeds als ze in aanraking komt met de koeien, varkens en andere dieren die in grote stallen om haar heen leven en hoe die dieren daar moeten leven. Esther zou dat graag heel anders zien. Het liefst zou ze alle dieren vrij laten en zien dat mens en maatschappij om haar heen van de planten zouden gaan leven; Van een veelal carnivoor bestaan naar een herbivoor bestaan. Ze beseft dat dat 20 stappen te ver is in de huidige staat, waarin we als mens beland zijn, maar ze ziet het voor haarzelf als een stip op de horizon; Een missie waar ze aan wil werken. Ze wil haar idealen waar maken op de plek waar ze nu woont.
Opvang voor dieren
Esther wil o.a. graag een opvang voor afgedankte dieren beginnen om die bij haar een beter leven te geven. De Briard (hond), die ze nu in huis heeft komt bijvoorbeeld uit een dodingsstation in Spanje. Ook de tweede hond van haar komt uit een asiel. Dit jaar nog komen de eerste afgedankte landbouwdieren naar haar toe. Het gaat om ex batterijlegkippen van een stichting, twee ganzen en een kalkoen. Ook nog twee schapen en in de nabije toekomst nog twee geiten. Dit zijn dan dieren die gedumpt zijn, in beslag genomen zijn of uit een proefdierlaboratorium komen. Esther vertelt verder over die opvang: “Net als mijn honden zijn het allemaal afdankers van een ander; De kippen zijn afgedankt omdat ze een aantal eieren minder produceren of dat de eieren iets te groot worden, dus hop weg ermee. Ik ga zelf actief op zoek, meld mij aan of neem van andere opvangplekken over.
De dieren mogen bij mij blijven tot ze omvallen van ouderdom. Tegelijkertijd hoop ik dat ik mensen dan kan laten zien dat al deze productiedieren unieke individuen zijn, die communiceren en willen leven. Ze mogen zichzelf zijn en vooral doen en laten wat ze willen; Dat wat ze altijd ontzegd is in het korte leven wat ze beschoren is in de bio-industrie. Ik ben met de omheining bezig en daarna ben ik er klaar voor!”
"Dieren mogen bij mij blijven tot ze omvallen van ouderdom"
Esther stapt in de politiek
Die missie die ze voor zichzelf ziet, deed haar ongeveer een jaar geleden, ook pardoes in de politiek belanden. Het begon met het elke dag lezen en uitspitten van de dagelijkse kranten die ze binnen kreeg. Die kranten waren voor haar haar bron van informatie uit de buitenwereld. Esther had verder geen andere mediakanalen, zoals TV, internet en social media ter beschikking. Ze hield er voor zichzelf een sobere levensstijl op na en was vaak liever buiten bezig dan in huis. De sobere levensstijl had ze van huis uit meegekregen. Haar vader was een kunstenaar in een groot oud huis, die ook niet meteen aan alle moderniteiten mee deed. Hij was een ‘17e eeuwer’, zoals Esther dat uitdrukt, die met kachels, kaarsen en antiek leefde, van de natuur hield en aan recyclen deed.
Elke dag haar kranten lezend, kwam Esther ook de MooiBernhezeKrant tegen. Met veel interesse las ze de stukjes die ze van Progressief Bernheze in die krant zag en ze besefte steeds meer dat de meningen en gedachten die daar geventileerd werden ook bij haar leefwereld pasten. Ze kon er zich in herkennen en trok de stoute schoenen aan. Ze nam contact op via mail met Ellen Neelen, onze fractievoorzitter, die die functie vervult samen met Jesse Jansen. Dat was eind 2018/begin 2019 en de rest is ‘history’, zoals ze dat zo mooi zeggen.
Esther, inmiddels 48 jaar oud werd, na al haar omzwervingen, lid van Progressief Bernheze; werd burgerlid, lid van de fractie en nam zitting in de commissie Ruimtelijke Zaken.
"Ik ga voor de max, maar soms moet je genoegen nemen met een druppel; Elk zaadje wat je kunt planten telt"
Het eerste jaar in de politiek
Esther is een nieuwkomer in de politiek en ze ervaart dat het een enorm leerproces is. Ze kan zich voor alles interesseren, maar als het haar raakt, dan duikt ze er op. Ze is recent bijvoorbeeld nog naar een bijeenkomst geweest, waar gesproken werd over de duurzaamheidsagenda van de gemeente. Diverse sprekers vanuit diverse organisaties waren aanwezig. Esther heeft naar aanleiding van die bijeenkomst een verhaal geschreven en dat verhaal eind december weer gebracht in een commissievergadering van Ruimtelijke Zaken (RZ) van de gemeente Bernheze.
Esther merkt dat ze het iets rustiger aan moet doen, dan dat ze in het begin van start is gegaan; wat gas terugnemen, want je hebt een lange adem nodig in de politiek. Leuk is dat ze via de politiek mensen tegenkomt, die hetzelfde pad bewandelen als zij; gelijkgestemden op gebied van duurzaamheid en klimaat. Duurzaamheid en klimaat is een belangrijk item voor haar. Daar wil ze zich politiek voor inzetten. Ze wil zich ook graag inzetten voor dierenrechten, maar dat komt later.
Esther wil graag stap voor stap zaken veranderen, waarvan zij ziet dat ze nu niet goed gaan. Bewustwording op gang brengen bij de mensen. Het is ‘Vijf voor 12’ voor haar, wat klimaat en milieu betreft; eigenlijk al later.
Plannen en idealen voor de toekomst
In de komende tijd wil ze politiek de discussie aangaan over de intensieve veehouderij. Op dat gebied moet er veel veranderen vindt Esther. We zijn als mens een dier als product gaan zien. Het is geen product, maar een levend, uniek wezen. Dat unieke wezen hoeft in de ogen van Esther nooit gedood te worden voor onze consumptie. Geen vlees eten is goed voor mens, dier en milieu. In dat licht bezien, wil Esther ook de jacht op dieren aankaarten. Jagen is in haar ogen altijd een hobby van mensen. Het is geen noodzaak.
Esther heeft grote idealen, maar ik vraag me af welke stappen ze nu op korte termijn kan zetten om uiteindelijk die stip op de horizon te bereiken. Esther zelf kan wel een aantal zaken opnoemen.
Door samen met de fractie, binnen de gemeenteraad van je te laten horen en er ook zelf stukjes over te schrijven, kun je volgens Esther duurzaamheid op diverse vlakken bevorderen. Het is belangrijk dat je mensen ervan bewust maakt, dat het goed is als ze minder vlees zouden eten; minder consumeren in het algemeen; soberder zouden leven en meer zouden recyclen. Esther heeft er een mooie engelse term voor: ‘Reduce, re-use en refuse’. In goed Nederlands: ‘Verminder, hergebruik en weiger’. Wat dat laatste betreft, wil ze daarmee zeggen dat je als burger/consument kunt weigeren om bepaalde zaken in ontvangst te nemen, zoals bijvoorbeeld een plastic tas, producten verpakt in plastic, onnodige papieren verpakking en zo zijn er misschien als burger nog wel wat zaken te bedenken. Op die manier kun je als persoon zelf ook actie ondernemen.
De gemeente zou wat Esther betreft haar beleid zodanig op moeten zetten dat er sprake gaat worden van de situatie: ‘duurzaam tenzij’. Niet andersom.Er zit volgens Esther ook nog te veel subsidie op vlees; je zou in de plaats daarvan subsidie op de productie en verkoop van groenten kunnen zetten.
Een ander onderwerp dat Esther belangrijk vindt is de armoedebestrijding binnen onze gemeentegrenzen. Dat er armoede bestaat (het is vaak verborgen armoede) is een groot onrecht. Ook dient de Gemeente te zorgen voor meer betaalbare woningen voor de lagere inkomens en te bevorderen dat woningcorporaties duurzaam inkopen en duurzaam bouwen.
Esther is er na één jaar in de politiek achter gekomen dat het werk toch meer tijd en energie kost dan ze gedacht had. Toch wil ze voorlopig, als het aan haar ligt, niet weg uit de politiek. Het doet haar goed. Lachend voegt ze er aan toe: “Ik zit hier tenslotte niet voor de tegenwind, maar voor het goede doel!
Verder zegt ze: “Ik kijk wel hoe ik mezelf ontwikkel in het politieke werk. Ik zou best al wat meer op willen pakken, maar het moet ook weer niet te veel worden. Ik wil mijn werk ook goed doen. Je moet keuzes maken in wat je wel en niet doet. Dat vond ik in het begin wel moeilijk, maar het gaat me nu al beter af.”
Aanrader van Esther voor mensen die ook politiek actief willen worden.
Wat kan Esther anderen aanraden, die ook iets in de politiek of op het maatschappelijke vlak willen betekenen?
Haar antwoord: “Bemoei je ergens mee, als je iets verkeerds ziet, maar laat het ook weten als je iets goeds ziet. Ga naar bijeenkomsten, waar ze bepaalde thema’s behandelen. Hoe klein ook; je reactie telt; je kunt een verschil maken!”
Voor Esther geldt: ‘Niets doen, is geen optie! Ik ga voor de max, maar soms moet je genoegen nemen met een druppel. Elk zaadje wat je kunt planten telt.’